نقش تجارت آزاد در تحکیم صلح و بهبود استحکام اقتصادی، مورد تاکید اقتصاددانان مختلف بوده است.

ایران بزرگ ترین اقتصادی است که عضو سازمان تجارت جهانی (WTO) نیست و بستن پیمان های تجارت دوجانبه می تواند شرایط تمرینی مناسبی، برای تولیدکنندگان ایرانی درجهت ورود به عرصه رقابت اقتصادی بین المللی ایجاد کند. با این مقدمه و با توجه به موقعیت خاص جغرافیایی و تاریخی منطقه، اهمیت، ضرورت شکل گیری تجارت آزاد منطقه ای و چندوچون آن، در صفحه امروز باشگاه و در قالب پرسش هایی که در ادامه خواهد آمد، مورد سوال قرار گرفته است:

1. آیا ورود ایران به تجارت آزاد منطقه ای، با توجه به اقتضائات خاورمیانه، واقع بینانه است؟

2.مهم ترین منافع «اقتصادی» و «غیراقتصادی» ایران از شکل دادن به تجارت آزاد با کشورهای منطقه چه خواهد بود؟

3.در صورت حرکت به سمت امضای تفاهم نامه تجارت آزاد با کشورهای منطقه، به سمت تجارت آزاد با کشورهای عربی و ترکیه برویم یا تجارت آزاد با پاکستان، هند و افغانستان؟

گرچه همه اقتصاددانان پیمان تجارت آزاد بین کشورها را بسیار مبارک و مفید می دانند اما همان طور که در این صفحه مشاهده خواهید کرد به اجماعی درباره اینکه کدام کشورها را در اولویت قرار دهیم نمی رسیم. دکتر جلالی و سعید مسگری با تاکید بر لزوم دوطرفه بودن تجارت، پیمان تجارت آزاد با کشورهای عرب و افغانستان را ضعیف و ناپایدار تلقی می کنند و دکتر سلطانی با توجه پیوندهای نزدیک فرهنگی، پیمان بستن با افغانستان و پاکستان و عراق را پیشنهاد می کند.