اولین نکته ای که در رابطه با آثار تازه انتشار یافته از قاسم شکری به ذهن می رسد این است که او نویسنده ای ذاتا قصه گو و روایت پرداز است و نوشتاری غریزی با ضرباهنگی طبیعی بازتولید می کند که گویی قبلادر ناخودآگاه فردی و قومی او شکل گرفته است و حالابا مایه گذاری از مخزن جوشان و سرشار باورهای محلی، آداب و رسوم، مناسک و آیین های بومی، مثل ها و قصه های فولکلور و... به طرزی انفجاری و پایان ناپذیر بیرون می ریزد.

او بی مقدمه در مقام همان قصه گویی ظاهر می شود که به قول والتر بنیامین توانایی و امکان تبادل تجربه ها را میسر می سازد و در زمانه ای که ادبیات داستانی محصور و کارگاه زده ما بیش از هر زمان