«جوراب بدم خانم! جفتی 2 هزار تومان!» ساک نسبتا بزرگ، شانه چپش را به سمت پایین خم کرده و دست دیگرش را بالاآورده تا چند جفت جوراب رنگی را نشانم بدهد.

«مغازه همین ها را می دهد 5 هزار تومان. بخرید جورابش خوب است. طرح های دیگر هم دارم، اگر بخواهید نشانتان می دهم.»

می پرسم: «جوراب ها کجایی هستند؟» در حالی که مشغول صحبت با رهگذر دیگری است، جواب می دهد: «مال تولیدی های داخلی خودمان است. کیفیتش اما با ترک و چینی اش هیچ فرقی نمی کند. شاید هم بهتر باشد.» این را می گوید و یک جفت جوراب قرمز را می گیرد طرفم. قرمز قرمز... دختر جوانی که مشغول وارسی جوراب هاست می پرسد: «از این قرمز، چرک ترش را نداری؟ این خیلی توی چشم می زند. رنگش جیغ است!»