در اولین روز تفتیده این مرداد از نزدیکان و موافقان می شنوم که خود را زندانی خویش کرده ای. مانده ای در همان خانه پرخاطره کرج و دل داده ای به دیدارهای زود به زودمان در رویا و سراندن دست هایت بر سطح کتاب ها، گنجه ها و حتی آن سیگاری که آخرین سیگارم بود و بر لبه جاسیگاری جا خوش کرده.

به یاد می آورم روزهای آشنایی مان را، مزه سخت و شیرین آن روزها را که یکی شدیم تا «انسان را رعایت کنیم» و آرزویمان برای یکدیگر چشمانی بود که «چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند» و امروز چشمان تو، چشمان تو که «راز آتش» بود خیره مانده به تصویرهایی که در ذهن، مرا دوباره کنار تو می گذارد و شاید به همین خاطر باشد که در خانه مانده ای و دیگر سری به دلبستگان مان نمی زنی.