هر زمان صحبت از مدیریت فرهنگی به میان می آید، فقط یک نام برای همه ما تداعی می شود؛ نامی که استانداردهای مدیریت فرهنگی را در ذهن هایمان تغییر داد: سیف الله داد. مدیری که از جنس فرهنگ بود و از جنس سینما و بازمانده نسلی که تعهد و آزادیخواهی نه فقط در سینما و در فرهنگ که در همه ارکان زندگی اولویتشان بود. سیف الله داد، دادگری بود در عرصه فرهنگ و سینما که داد می ستاند و دیگر پس از او دادگری چون او در عرصه مدیریت فرهنگی نیامد. او بازمانده نسلی بود که تعهد و تعقل را اولویت عرصه فرهنگ می دانست و روزی در واپسین روزهای عمرش به خاطر عدم تعهد و تعقل اشک را در چشمانش دیدم که حلقه زد و جاری شد. قطره اشکی که درد عدم تعهد نه فقط در عرصه فرهنگ که حتی در عرصه اجتماع را هم با خود به همراه داشت. امیدوارم همه مدیران عرصه فرهنگ همچون او باشند.

ای کاش... ای کاش... ای کاش... نسل مدیرانی چون او که آن همه تعهد و نگاه انسانی به مقوله فرهنگ را اشاعه می کنند و نسبت به فرهنگ این سرزمین نگرانند دوباره احیا شود.

سیف الله داد نگران این نقشه گربه نشان بود و تمام تلاشش برای به ظهور رسیدن این فرهنگ متعهد با والاترین جلوه های انسانی بود. یادش گرامی و راهش پررهرو.