در آخرین دیدار، به مناسبتی در خانه از دیدن سیمین بانوی نازنین – آن کانون مهر و صفا - که همچون گذشته ها، دیگر نه رنگی بر چهره داشت، نه نوری در چشم، اگر چه در ظاهر به شادمانی در آغوشش گرفتم، اما همچنان که می بوییدم و می بوسیدمش به صدایی نافذ هم که به ناگاه از درونم به ناله برمی خاست گوش می سپردم که می گفت: تا توانی او را ببوس که این آخرین دیدار است. صدایی موذی، تکان دهنده و جان آزار که از پس آن روز که در خانه پذیرایش بودم، بارها و بارها در ناکجای ذهن تکرار می شد و از زمانی که خبر تشدید بیماری های کهنه اش را شنیدم بیشتر و بیشتر شد تا شب پیش وقتی که در جمع یاران، از دوستی – از دوستداران بی ریای سیمین – شنیدم که حال سیمین به یک باره بهبودی یافته و با اجازه پزشکان او را از قیدوبند ابزارهای پیشگیری رها کرده اند.