سیمین خلیلی معروف به «سیمین بهبهانی» زاده تهران و برخاسته از دل خانواده یی روشنفکر و استخواندار است. وی در نوجوانی با سرودن اشعار عاشقانه آغاز به کار کرد اما به مرور از زبان رمانتیک فاصله گرفت و به زبان اعتراضی– انتقادی روی آورد. بهبهانی شاعری برونگرا و مردمی است و سالیان دراز به عنوان زنی پیشرو در فعالیت های سیاسی - اجتماعی علیه ظلم و بیداد مبارزه و ایستادگی کرده و همواره در این راه ثابت قدم بود. او از سال 1330 تا سال 1360 یعنی 30سال تمام در آموزش و پرورش با سمت دبیری خدمت کرد و در سال 1337 وارد دانشکده حقوق شد. چندی نیز سردبیری یکی دو مجله معتبر ادبی را عهده دار بود. از او تاکنون چندین دیوان شعر به چاپ رسیده که غالبا مضامین عاشقانه و انسان دوستانه دارد. از ویژگی آثار او می توان به رویگردانی از اوزان کهن و برگردان آن به وزن های امروزین در غزل اشاره کرد: «بانگ برداشتم: آه دختر وای ازین مایه بی بند و باری/ باز گو، سال از نیمه بگذشت/ از چه با خود کتابی نداری؟/ می خرم؟/ کی؟/ همین روزها/ آه/ آه ازین مستی و سستی و خواب/ معنی وعده های تو این است/ نوشدار و پس از مرگ سهراب/ از کتاب رفیقان دیگر/ نیک دانم که درسی نخواندی/ دیگران پیش رفتند و اینک/ این تویی که اینچنین بازماندی...». در خاتمه بد نیست اشاره کنم سیمین بانو یکی از معدود شاعرانی است که در خانه شان به روی شاعران گمنام بی کتاب و نویسندگان مستعد نوقلم باز بوده و امیدواریم همچنان باز بماند.