اینکه کتابخانه ملی ما و امکانات و فضای فرهنگی و البته معماری سنتی - مدرنش، می تواند بخشی از جذابیت های گردشگری ما باشد، حرفی نیست. اینکه آب و هوای خوبی دارد و درجه حرارتش با مرکز شهر متفاوت است و خارج از های و هوی روزانه مرکز شهر هم هست، باز هم حرفی نیست. اینکه فرهنگ هر کشوری و وجه کتابت این فرهنگ، یعنی کتاب می تواند بخش مهمی از جذابیت های آن کشور برای یک گردشگر خارجی باشد و کتابخانه ملی، به یقین دربرگیرنده بخش مهمی از این جذابیت است، به هزار دلیل شرعی و عرفی، باز هم در آن حرفی نیست. فقط در یک چیز حرف است که این گردشگر خارجی که توسط تورهای گردشگری به کتابخانه ملی برده می شود، چقدر فارسی می داند که با ورود به تالار «زبان»، با جلوه های فرهنگ ما آشنا شود؟

تفاهمنامه ای بین کتابخانه ملی و میراث فرهنگی به امضا رسیده و محمد سلطانی فر، مشاور رئیس و مسئول امور بین الملل سازمان اسناد و کتابخانه ملی در مراسم امضای آن گفته: «حوزه گردشگری فرهنگی یکی از حوزه های پرمخاطب است که جمهوری اسلامی ایران به دلیل دارا بودن مراکز و ظرفیت های عظیم فرهنگی می تواند به یک مقصد مهم برای گردشگران خارجی و علاقه مندان به مباحث فرهنگی تبدیل شود.» البته ممکن است هدف از امضای این تفاهمنامه، جذب آن گروهی باشد که هم گردشگر خارجی اند و هم به زبان فارسی، مسلط اما مگر تعداد آنها چقدر است؟ اگر هم منظور، منابع انگلیسی و فرانسه و روسی و آلمانی کتابخانه است که خیلی بهتر و بیشترش را این گردشگران در بلاد خود دیده و خوانده اند؛ هم درباره فرهنگ خودشان هم درباره فرهنگ ما. این متن در پی خرده گیری نیست فقط بیان یک پرسش است: هدف کاربردی انعقاد این تفاهمنامه چیست؟