این بحث تولید مشترک سینمایی هم یک بحث شیرینی است که نگو! هر وقت ما به سراغ ساخت فیلم مشترک با کشوری رفتیم، یک جای کار لنگیده؛ این قصه، مربوط به تولیدات بعد از سال 57 نیست [که اتفاقا سرنوشت بهتری داشتند در برخی موارد] که قبل از آن هم، تولید مشترک ما با هند و ژاپن و امریکا و ایتالیا به جایی نرسیده و هر جا که موفقیت اقتصادی و مالی پیش آمده، اسمی از ایران نیامده و هرجا که کار لنگیده، اسم ایران را آورده اند که کمبود امکانات در این کشور، باعث اش بوده! بعد از سال 57 البته - خوشبختانه - چندان درگیر چنین مشکلی نبودیم چرا که اغلب، اسم کار فقط «تولید مشترک» بوده، وگرنه 90 درصد کار و عوامل و سرمایه مال ما بوده و کشور دوم هم خوش به حالش شده که اسمش کنار اسم ایران در جشنواره ای جهانی مطرح شده.

الان هم به نظر می رسد قصه «طاووس مست» مجتبی راعی که قرار بوده محصول مشترک ایران و ترکیه باشد، همین است؛ تولیدی که قرار است درباره زندگی مولانا باشد اما همچنان مشکل بودجه دارد و رئیس سازمان سینمایی هم در این باره گفته گرچه «پروژه آقای راعی متعلق به سال ها قبل است» اما «هنوز از طرف سازمان سینمایی کمکی به ایشان نشده است.» یعنی باز هم ایران باید بودجه بگذارد و ترکیه این وسط، لابد همان طوری که مدعی شده که مولانا مال آنهاست، آخرش بگوید مجتبی راعی هم فیلمساز اهل ترکیه است! راعی، فیلمساز خوبی است و امیدوارم که این پروژه به سرانجام برسد اما راه و رسم تولید مشترک، این نیست.