نخست: وقتی سایز کفشم سی بود، تابستونا می رفتیم داراب. داراب یه شهر کوچیکه تو استان فارس که اون وقتا مث حالاخشک و برهوت نبود. بوی بهارنارنج بود و نارنگی و پرتقال. خیلی خوش می گذشت. بچه بودیم آخه. پسرداییم یه تفنگ بادی داشت که پرکردنش از شلیک کردن باهاش جذاب تر بود. کارمون این بود که فقط تیر در کنیم. واسه کی و چی، خدا عالمه. پسرداییم یه بچه محل داشت که خیلی اذیت می کرد. آرش، پسرداییم تفنگ رو گرفت طرفش و بنگ... تیر خورد تو دستش. ما از ترس فرار کردیم. اونم گریه کرد و رفت. چند روز بعد یادم نمی آد چرا، پسره نرفته بود داستان رو به پدر