اگر بخواهیم سه نمایشنامه نویس شاخص در تاریخ نمایشنامه نویسی ایران نام ببریم، بدون هیچ گفت و گو و فارغ از اینکه در کدام جناح سیاسی یا رویکرد اجتماعی هستیم، اول به این سه اسم می رسیم: غلامحسین ساعدی، اکبر رادی و بهرام بیضایی. حالااگر قرار باشد در حوزه فیلمنامه نویسی، دنبال چند اسم شاخص بگردیم باز هم به گمانم، بهرام بیضایی اگر اسم اول نباشد، در همان سه اسم نخست تاریخ سینمای ایران جای می گیرد. در حوزه کارگردانی تئاتر و سینما چطور؟ به نظرتان بیضایی، آخر فهرست است؟! در حوزه تدریس تئاتر و سینما چطور؟ نمی خواهم اینجا ادای فردوسی پور در برنامه نود را در بیاورم که پیامک بفرستید! چون اگر هم بفرستید نه امکانات ثبت اش هست نه اسپانسری که کیف الکترونیک اش را برای شما، باز کند و دست خوش بدهد! اما واقعیت را که نمی شود انکار کرد؛ کشورهای اروپایی، امریکایی به جای یکی، چندتا بیضایی دارند که تازه همه شان هم با دولت ها و جامعه شان، سر ناسازگاری شدید دارند اما قدرشان را می دانند اما اینجا که بیضایی نه سیاسی است نه دوماه دو ماه حمام نمی رود که بگوید هپی تست یا پانک است و به اجتماع و اخلاقیات اش بی توجه، کار به جایی می کشد که یک کهنه کار دیگر، راوی این غمنامه شود. محمد رحمانیان، نام آشنای تئاتر ایران، گفته: «بیضایی به دلیل دیدگاهی که در مورد جامعه دارد همواره از طرف روشنفکران، بخشی از نیروهای چپ و دولتی و همچنین منتقدین حرفه ای مورد غضب قرار گرفته است؛ چرا که آنها او را به جامعه ستیزی متهم می کنند.» بیضایی جامعه ستیز است واقعا؟! این چه برخوردی است که ما با هنرمندان درجه یک مان داریم؟