چرا محمد مایلی کهن باید به نام «حاجی» شناخته شود؟ هیچ وقت این سوال را از خودمان نپرسیدیم و مثل همه مسائلی که بدون تحقیق می پذیریم، به این موضوع هم عادت کرده ایم. او نه به سبک «حاجی» های دوست داشتنی است که با اشتباهاتشان خواستنی هستند و «اصولشان» را می توان لمس کرد و به آن احترام گذاشت و نه همانند «ده نمکی» فیلم های اخراجی ها و معراجی ها، راهش را عوض کرده و به نماد تازه ای تبدیل شده است. محمد مایلی کهن شبیه هیچ کدام از اینها نیست که هر کدام شان نمودی از «حاجی»های جامعه ایرانی است. محمد مایلی کهن چه نوع «حاجی» دوست داشتنی در فوتبال ایران است؟ او مثل «حاجی» هایی نیست که در ظاهر دوست نداشتنی ترین مرد ایرانی است اما همه تماشاگران به افتخارش می ایستند و دست می زنند.