اتوبیوگرافی ها همیشه صادقانه ترین ژانر ادبی هستند. زیرا فاصله میان نویسنده و کاراکتری که از خودش می سازد، در کمترین حد ممکن قرار دارد. اتوبیوگرافی برآمده از شخصی ترین تمایلات نویسنده و تلاشی بی وقفه برای «بازنمایی خود» در سطر به سطر یک کتاب است. این بازنمایی به نوعی شهامت نیاز دارد، نوعی نهراسیدن از خود و در یک کلام مسوولیت پذیری در برابر خود. به همین دلیل بنیان این ژانر ادبی را کتاب های اعترافی می سازند. کتاب هایی مانند «اعترافات» آگوستین قدیس یا «اعترافات» ژان ژاک روسو و صدها نمونه کلاسیک و مدرن دیگر. روشن است که در این ژانر،