وقتی به سراغ حوزه نشر می رویم دو مساله قبل از هر چیزی به چشم می آید: اول گردش خراب مالی این حوزه و دوم مساله ممیزی. گردش خراب مالی را که هر چه گفتیم و گفتند و گفتید حل نشد پس ممیزی را باید واقع بینانه کرد که تا حدودی هم واقع بینانه شده اما مشکل اساسی در مورد «کتاب های ترجمه شده» است و البته کسی هم نمی گوید صحنه هایی را که در موردش می گوییم: «زبانم لال...! » یا از شنیدن شان بین انگشت اشاره و شست مان را دندان می گیریم، در کتاب ها بیاوریم! اما باور کنید از اینکه فلان شخصیت داستان در مزرعه پرورش «گوسفند» کار می کند و یک دفعه یکی می گوید که «گوشت گوسفند» نمی خورد چون که حرام است! همه ما می خندیم همچنان که به فیلم های دوبله شده ای که همه توی آن برادر، خواهرند می خندیم!

عبدالکریم جربزه دار مدیر انتشارات اساطیر گفته: «اگر رمانی فرانسوی یا امریکایی یا چینی است باید کارشناسان بدانند که مربوط به فضای کشورشان است و اگر کارشناسی بدون آگاهی از این مسائل انجام شود، تصمیمات اشتباه هم به دنبال دارد... اگر در این بحث پایبند به متن نباشیم مردم به سمت متن های انگلیسی می روند و این روند به زبان فارسی آسیب می زند. ایران ام القرای زبان فارسی است و مهمترین وظیفه مان پاسداری از این زبان است.» ببینید! نگویید بعدش نگفتیم! این بحث رفتن به دنبال متن اصلی، خیلی جدی است با این امکاناتی که اینترنت فراهم کرده وآخرش هم دودش توی چشم زبان فارسی می رود و می شود همان قصه نشان دادن فوتبال با عذاب الیم که آخرش مردم از خیر صدای فردوسی پور و خیابانی بگذرند و بروند با صدای گزارشگر ایتالیایی یا ترکیه ای، فوتبال نگاه کنند!