خورشید برای کشور ما یک نعمت است؛ این را وقتی نیمه دوم سال از راه می رسد و تاریکی خیلی زود روی زمین پهن می شود، می فهمیم. تا خورشید در آسمان است همه جا روشن است و مشکلی نیست، اما وقتی آفتاب پایین می رود و ماه کم فروغ جایش می نشیند، چشم، چشم را نمی بیند و مشکل آغاز می شود؛ بویژه اگر مسافر جاده باشی.

نور جاده های ایران کم است، فرقی هم ندارد در جاده کدام استان برانی. حتی بخش هایی از اتوبان ها غرق در تاریکی است و اگر نور کم جان چراغ خودروها نباشد یا شبرنگ های یکی در میان حاشیه راه، جاده گم می شود و آن وقت تصادفی، سقوطی، مرگی اتفاق می افتد. جاده های کشور امن نیست، این را بارها شنیده ایم، اما دیدن کجا و تجربه کردن کجا. وقتی تاریکی مسیر با سیاهی آسفالت یکی می شود و خودرویی که از مسیر رو به رو می آید نور بالابه چشمت می اندازد، این سه اتفاق، دید را کور می کند و راندن سخت می شود. تاریکی، بخشی از تراژدی ناامنی جاده هاست، این که لامپ های کم زور نشسته در حباب خاک گرفته تیرهای چراغ برق، قدرت نورافشانی ندارد و با این اوضاع، یکی در میان و چند تا در میان روشن است.

این یکی از اضلاع مثلث مرگ در جاده هاست؛ ضلع «جاده ناایمن» که دست به دست «خطای انسانی» و «خودروی بی کیفیت» می دهد و سالانه جان بیش از 20هزار ایرانی را می گیرد.

مردن در جاده های ایران آسان می شود، چون ارزش نصب لامپ های پرنور را ندارد، ارزش سرکشی های مرتب به تیرهای چراغ برق، ارزش خط کشی جاده ها، شبرنگ کوبی و نصب تابلوهای درخشان در مسیر یا ارزش کار گذاشتن گاردریل های استاندارد. رانندگی های بد ما در این جاده های بد هم مزید بر علت است؛ سرعت غیرمجاز، سبقت های خطرناک، کل انداختن با همدیگر، جاده را با پیست مسابقه اشتباه گرفتن و گذشت نداشتن. ولی شاید اگر جاده هایمان نورانی بود، نور باعث کم شدن تخلفات و بالارفتن امنیت می شد، آنچنان که پلیس برای بالارفتن ضریب امنیت نقاط جرم خیز، نور را تجویز می کند.