«حسین منزوی»: کمتر کسی را می توان سراغ داشت که غزل معاصر را ورق زده باشد و این نام را به جا نیاورد، حتی اگر روزگار آن طور که باید قدر شاعری اش را ندانسته باشد و در محاق نگه داشته باشدش. باری، حکایت از همان وقتی شروع می شود که غزل می رود قافیه را به انقلاب نیما ببازد و به مثابه تکه یی از تحجر، به زباله دانی تاریخ بپیوندد. از قضا چنین نمی شود و همه چیز دست به دست هم می دهد تا اتفاق دیگری بیفتد، اتفاقی که اتفاقا قبل از همه متوجه خود نیماست. غزل به نیمای پدر تکیه می کند و جانش را به در می برد، بی آنکه بداند بعدها چه سرنوشتی در انتظارش