«پشت همین میز چوبی شهادت می دهم که دکتر نون مرد، مرد، مرد. وقتی او می مرد، برگ های زرد و سرخ از شاخه های تنومند فرزندانش فرو می بارید، و صدای گوش نواز خواننده محبوبش، دلکش، با جیک جیک صدها گنجشک و عطر صابونی که دوای درد بوی بد پیری نبود، در هم آمیخته بود. بله، وقتی او میمرد، غروب بود، و اگر پاسبان ها آن صدای آرامش بخش و آن دم وهم زدا را نمی آشفتند، چه نیازی بود مرده یی که او باشد، یا دکتر نون باشد، یا کسی باشد که با هیچ کس، حتی با من، آشنا نیست، با آن تن سرد و لرزان، با این پتوی نازک و کهنه یی که روی دوشش انداخته اند تا تن عریانش را بپوشاند، مرگش را هم آلوده به وحشت حیاتش کند و جلوی میز افسر شهربانی بایستد و شهادت به مرگی بدهد که با بوی خوش عشق و حس دل انگیز فراموشی و خیره سری آقای مصدق همراه بود».