تحصیلات آکادمیک ما، برخلاف کشورهای اروپایی، چندان سن و سال دار نیست اما پیشرفت ما در همان دهه های نخستین، به اندازه چند سده بوده؛ چرا؟ چون کسانی وارد این حوزه شدند که در چارچوب تحصیلات سنتی، برای خودشان غولی بودند و لابد آن ماجرای دکترا گرفتن دکتر معین را شنیده اید که شش ماه امتحانات به طول انجامید و حاصلش هم البته یکی از افتخارات مسلم ایران در حوزه فرهنگ است اما کم کم سخت گیری ها، به سهل گیری ها بدل شد و آن روند پیشروی سده ای در قبال هر دهه، بدل شد به روند پیشروی «هر سال دریغ از پارسال» در قبال هر دهه! این واقعیت عیانی ست که بارها به آن اشاره شده و اغلب هم دلیل آن، ضعف شیوه تحصیل پیش از ورود به دانشگاه عنوان شده اما از لحاظ بازده عمومی[نه موردی، که همیشه استعدادهای درخشان راه خود را پیدا می کنند] اوضاع، تغییر چندانی نکرده و این را می شود از مطالعه یا حتی تورق پایان نامه ها دریافت که باید محل ارجاع و نقطه ثقل علمی کشور باشند که در بیشتر مواقع نیستند. دکتر نورالله مرادی، عضو هیات علمی مرکز اسناد و کتابخانه ملی ایران، در مراسم اختتامیه دومین جایزه ایرج افشار در حوزه کتابداری و اطلاع رسانی گفته است: «امسال 21 پایان نامه در رشته کتابداری برای این مسابقه ارسال شد ولی متاسفانه آنها باعث یاس ما شدند. در برخورد اول بسیاری از آنها کنار گذاشته شد ولی در بین آنها چند پایان نامه درخشان هم وجود داشتند که به حوزه کتابداری ایران کمک می کردند... با نگاه به این پایان نامه ها متوجه شدیم که در شرایط فعلی کمیت بر کیفیت در ایران حاکم شده است. سیطره کمیت بر کیفیت از نشانه های آخرالزمان است.» به گمانم این جمله آخری، به اندازه یک صفحه کامل از بنده در این باب، اشاره ای دارد به اوضاع!