ما مصریم که صنعت در شرایط فعلی نیاز به یک استراتژی راهبردی دارد؛ استراتژی ای که عملیاتی و براساس واقعیت های موجود طراحی شده باشد. اما حتی اگر این برنامه تدوین شده باشد، باید گفت که بخش خصوصی در تدوین آن هیچ نقشی نداشته و طرف مشورت نبوده است. جدای از این باید چند نکته را در مورد برنامه های راهبردی عنوان کنم. اول اینکه اگر قرار است برنامه ای تدوین شود باید با کمک مشاوران قوی داخلی و بین المللی تدوین شده باشد. در حالی که ما در کشور خود برای کارهای کارشناسی هزینه چندانی نمی کنیم.

اگر قرار باشد خط تولیدی راه بیفتد حاضریم میلیاردهاتومان صرف واردات آن کنیم اما وقتی پای برنامه و نقشه راه به میان می آید هزینه نمی کنیم. ما انجمن های جهانی و گروه های مشاوره داخلی بسیاری داریم که می توانند به ما در تدوین برنامه ها کمک کنند اما از آنها کمکی نمی گیریم. موضوع بعدی نبود کارشناسان زبده در بدنه دولتی است. در دولت پیش تعداد زیادی از کارشناسان زبده از بدنه دولت بازسازی شدند و ما کادرهای مجرب زیادی را از دست دادیم. نتیجه ازدست دادن این کادرها و کمک نگرفتن از کادرهای داخلی و خارجی تدوین برنامه هایی می شود که کاربردی نیست و به کار نمی آید. دولت و وزارت صنعت باید توجه کنند که داشتن یک برنامه راهبردی و نقشه راه از راه انداختن خطوط متعدد تولید ضروری تر است. نتیجه نبود نقشه راه این می شود که کارخانه های بسیاری تاسیس می شود اما هیچ کدام بر اساس هیچ ضابطه ای نیست و باز هم مشکلات صنعت پابرجا می ماند.