خبری خواندم که مخم سوت کشید و حالم بد شد. از قول یک آدم مسوول نوشته اند که هر پنج ساعت یک بچه مدرسه یی با ماشین تصادف می کند و می میرد. یا خدا. این مقام مسوول یک چیز دیگر هم گفته بود. گفته بود که در جاده های مملکت یک غول خاموش -که خیلی هم خاموش نیست- پنهان شده که سالی سیصدهزارتا آدم را می بلعد و مصدوم می کند و مجروح می سازد و هجده هزار نفرشان را به دیار مرگ می فرستد که پنج هزار نفرشان اطفال دبستانند که دریغ و هزار دریغ و افسوس و هزار افسوس. بچه ها را باید ضربدر پنج شان بکنید که با مرگ هر بچه درواقع پدر و مادر و اطرافیان نزدیک بچه هم از زندگی ساقط می شوند و می میرند اگرچه نفس می کشند و راه می روند.