بر طبق آخرین آمارهای موجود، هر ماه دوازه هزار و اندی طلاق در کشور رخ می دهد و در هر ساعت هفده طلاق...! اعدادی که برای هر گوش شنوا و هر چشم بینایی جز تاسف نمی تواند معنایی داشته باشد. افسوس آنگاه بیشتر می شود که اگر در گذشته نه چندان دور در شهر و روستایی زوجی «طلاق» می گرفتند، چون این امر بسیار نکوهیده پنداشته می شد، ورد زبان بودند و به نحوی تقریبا از بیشتر محاوره های عمومی به کناری نهاده می شدند. هر چند در آن گذشته نه چندان دور، علت های جدا شدن به مانند ادله های حال نبود که بر فرض مثال برای دوست نداشتن رنگ «مانتو» یا داشتن یا نداشتن «سگ» در خانه، سبب ساز جدایی شود: و بیشتر به خاطر شاید «نازایی» و نهایت «اعتیاد» که این یکی بیشتر این اواخر علت العلل شده بود. متاسفانه با مدرن شدن برخی پارامترها و از بین رفتن بسیاری از آداب و رسوم لازم، حالیه شاهد چنین آمار دهشتناکی هستیم. به راستی جای واکاوی دارد که چگونه هر ساعت هفده طلاق جاری می شود و کک طرفین هم نمی گزد که چرا چنین شد؟! اگر نگاه جامعه شناختی به موضوع داشته باشیم و نخواهیم یک طرفه به موضوع نگاه کنیم: اغلب این متارکه ها از سوی افرادی صورت می پذیرد که به طور مقطعی و از روی احساس زودگذر و برای دیر نشدن امر ازدواج، با هم پیوند زناشویی بسته اند. اگر به واکاوی این «اتمام»، پرداخته شود، شاید به نتایج سحری دست یازیده شود توسط کنشگران اجتماعی. ولی افسوس آنجاست که این کردار به هیچ انگاشته می شود و مساله یی که شاید با پرداختی عمیق تر، بتواند از تعداد این آمار ها کسر کند، به بوته فراموشی سپرده می شود. مورد دیگر این تلخناکی آثار ناهنجاری است که چنین طلاق هایی در جامعه به وجود می آورند که لزوما «اخلاقی» نمی توانند باشند و قابلیت آن دارند که در هر چالشی تاثیرگذار باشند. امید است متولیان امر تا جایی که به اخلاق جامعه خدشه وارد نشود، دست کم نه برای دوازده ماه سال، بلکه یک ماه آن را که خود عددی است تاسف انگیز، مورد مطالعه قرار دهند و علت جدایی ها را بر اساس ریز داستان برای همگان اعلام کنند تا شاید زندگی عده دیگری به فرجام تاریکی نرسد...