اینجا یک استودیوی ضبط موسیقی است و گزارش من را از وسط کلی صدای قشنگ، هیجان انگیز، شاد، غمگین، ترسناک و مفرح می خوانید.

ساعت 10 صبح است و مشغول چای نوشیدن هستم. در باز می شود و یکی توی سر زنان و لگد کوبان به در بدبخت استودیو وارد می شود. گریه می کند و می گوید: «حاجی آتیش کن بریم بخونیم.» نگاهش می کنم. مثل ابر بهار ناله می کند (!). می گویم: «چی شده حالا؟ بیا یه لیوان آب بخور. اینجوری که نمیشه!» زار می زند و می گوید: «چی، چی شده؟ با مامانم دعوا کردم دیگه! بریم بخونیم. نگو نه، نگو نه نمیشه!» ته چهره اش آشناست! یادم می آید. همان است که می خواست برود جلوی مطب یک بنده خدایی و بزند در دهانش!