محرمانه ماندن پیشنهادات فرصت خوبی فراهم می کند که طرفین امکان چانه زنی درباره آن را داشته باشند و از کمای توافق در صورت گرفتگی یکی از شریان های مذاکره جلوگیری کنند. تاکید بر غیرعلنی کردن این پیشنهادات، مانند انتقاد از آنچه نماینده مجلس به نقل از عباس عراقچی گفت، برای اینست که یک پرانتز نتواند کل توافق را با خطر توقف روبه رو کند.

اینکه حصول توافق هسته یی چنین نزدیک شده، به دلیل پاک شدن تدریجی همین پرانتزهاست: به عبارتی جایگزینی کلمه به جای پرانتز است. تا اواسط شهریور به گفته عراقچی، عضو ارشد تیم مذاکره کننده اتمی، 60 تا 70 درصد متن آماده بود و 30 درصد نقطه چین یا پرانتز داشت. این 30 درصد با همان تصمیم های دشوار طرفین پر می شود: پس هم می توان گفت اختلافات اساسی باقی است و هم می توان گفت بر سر کلیات توافق شده و مانده جزئیات. دیپلمات های غربی تایید کرده اند که اگر کسی پیش نویس های توافقی که ایران و 1+5 در حال مذاکره بر سر آن هستند را ببینند، به این باور می رسد که مسیر زیادی طی شده است: چنانکه روس ها گفته اند 95 درصد توافق حاصل شده است. آنچه این پنج درصد را پر می کند، تصمیماتی است که رهبران سیاسی در پایتخت ها باید بگیرند. به واقع این جزئیات به رایزنی هر یک از مذاکره کنندگان با نیروهای داخلی باز می گردد که آنها را به پر کردن پرانتز ها متقاعد کند. اینکه وزیر خارجه امریکا به اعضای کنگره اطمینان می دهد که دولت اوباما در توافق هسته یی با ایران آنها را دور نمی زند، دقیقا نشانه همین نگرانی های پرانتزی و مذاکرات داخلی است. پرانتزهایی که سخت ترین هایش مانده است پر شود.