به نظر ما این انقلاب پیش از انقلاب عملیاتی ای که در صحنه های درگیری صورت پذیرفت آغاز شده بود، انقلابی که نسلی نوین با خصلت ها و ارزش هایی نوین و بر آمده از اسلام پدید آورد. درواقع انقلاب فرهنگی پیش از این آغاز شده بود و در حال حاضر راه خود را ادامه می دهد، این از مفهوم کلی انقلاب فرهنگی اما انقلاب فرهنگی در مفهوم خاص و ویژه اش، انقلابی علیه نظام آموزش پیشین است که با صدور بیانیه امام پیرامون ضرورت انقلاب علیه این نظام آموزشی، ستادی از فرهنگیان و اساتید دانشگاه باورمند به انقلاب اسلامی شکل گرفت. تعطیلی دانشگاه ها دلایل مختلفی دارد. از یک سو نظام دانشگاهی ایران متناسب با نظام جمهوری اسلامی نبود، درواقع محتوای علمی بسیاری از گروه ها ضعیف و کج مدار بوده و با جامعه استقلال خواه ایران تناسبی نداشتند. به طور خلاصه می توان گفت نظام آموزشی رایج ما را وابسته می خواست، از همین رو می بینیم که تعداد زیادی از پزشکان و مهندسان ما در بیمارستان های بزرگ و کارخانه های عظیم امریکا و کشورهای اروپایی کار می کنند، و درواقع در خدمت طبقات محروم مردم خودشان نیستند.

از سوی دیگر. بر اثر مسائل سیاسی و اجتماعی بعد از انقلاب وقتی این گروه ها دیدند که از سوی جامعه طرد شده اند، به این فکر افتادند تا محیط دانشگاه را به پایگاهی برای خود تبدیل کنند و از همین رو در دانشگاه ها مراکزی برای جاسوسی و توطئه و شایعه پراکنی و فعالیت های ضد انقلابی ایجاد کرده بودند.

از سوی دیگر تعداد دانشگاه ها و موقعیت جغرافیایی آنها و رابطه این نهادها با میزان نیروی انسانی ای که برای این مراکز استاد تربیت می کنند با یکدیگر تناسبی نداشتند. به این دلایل و دلایل دیگری از این دست دانشگاه ها به طور موقت تعطیل شدند تا نظام آموزشی جدیدی متناسب با جامعه و نظام اسلامی شکل گیرد. (گفت وگو با مجله «الشهید» خرداد 1360، سایت پیشینه)

عضو شورای انقلاب فرهنگی*