اواخر ماه ذیحجه و در روزهایی که فاصله زیادی از عید غدیر نداشت، می شد شور و شوق جوان هایی را دید که به اتفاق بزرگترهای محله، در پی یافتن فضایی برای برپایی چادرهای پذیرایی از سوگواران و میهمانان اباعبدالله(ع) بودند. چند نفری در حال سوار کردن داربستی بودند و گروهی چادر و خیمه ها را بنا می کردند و عده ای هم محکم بودن و امنیت چیدمان ها را مورد بررسی قرار می دادند. در اطراف چادرها با فاصله و کمتر از چادرهای سبز رنگ، خیمه های سفیدی را می توان دید که ناخودآگاه بیننده را به سمت واقعه کربلاو خیمه عزیزان زهرا(س) رجعت می دهد. در جلوی این چادرها، پرچم های سبز و قرمز در دست کودکان به اهتزاز در آمده بود، نمادهایی