آنچه اکنون به مقوله تخصصی «ادبیات و هنر کودک» بدل شده، در ایران سابقه زیادی ندارد و کمتر از پنج دهه است که توانسته از «هیچ مطلق» به پدیده ای بدل شود که موفقیت و حضور جهانی اش، از حضور جهانی ادبیات و هنر بزرگسال ما بیشتر باشد. یادمان نرود که اوایل دهه 50 شمسی، به همراه «مکتب زاگرب» در انیمیشن، «مکتب تهران» هم در این حوزه مشهور شد و ایران بدل شد به یکی از پیشنهاد دهندگان انیمیشن هنری در این دهه.

برگزاری نخستین همایش دوسالانه کودک و مطالعات با عنوان «ادبیات؛ کودک دیروز، کودک امروز» به نظر من، نه آغاز یک حرکت تازه که ویترینی برای مرور موفقیت های گذشته بود که البته این هم می تواند آغازی برای دوره ای تازه باشد اگر دستاوردهایی که در این دوسالانه مرور شد، از حوزه فرهنگی- هنری، به حوزه ساختاری-آموزشی وارد شود آرزویی که قرار بوده با برگزاری نشست ها و کارگاه های متعدد، از علایق ذهنی به واقعیتی جمعی بدل شود.

طبیعتا این دو سالانه و برگزاری اش خیلی خوب است و می تواند در روند پیشرفت ادبیات کودک و همچنین حوزه تصویرگری کتاب کودک موثر باشد اما مگر مثل این دوسالانه را در این سال ها کم داشتیم؟ یا مثل این نشست ها و کارگاه های تخصصی را؟ شاید تنها تفاوت در این باشد که کارگاه های پیشین، رایگان بودند و این کارگاه ها شهریه داشتند اما همچنان، رکود در این حوزه ادامه پیدا کرده و ما همچنان نان موفقیت های پیشین را خورده ایم و کیفیت و کمیت و تیراژ آثار منتشر شده، دچار بحران شده و از سوی دیگر، نظام آموزشی ما هم راه خودش را رفته، بدون در نظر گرفتن مسیرهای تازه ای که این نگاه تازه برایش ترسیم کرده. به گمانم باید غیر از برگزاری این نوع همایش ها، فکرهای دیگری کرد چون دیگر، نه اینکه کم کم دارد دیر می شود، اصلا دیر شده.