آرشیو پنج‌شنبه ۸ آبان ۱۳۹۳، شماره ۲۱۵۱
روزنامه فردا
۱۶
مرگ مولف

7سال پس از «قیصر امین پور»

به یاد شاعری آکادمیک

سهیل محمودی

امروز سالمرگ «قیصر امین پور» است؛ کسی که ذوق شعری اش را با دانشی آکادمیک درآمیخت. معمولاچنین است که ادیبان و شاعران فاصله ای همیشگی دارند. ادیب با مواد آماده سروکار دارد و شاعر کلماتی تازه خلق می کند. این تفاوت همواره وجود داشته و دارد. چنان که در گذشته شخصی مثل «شمس قیس رازی» که از ادیبان بزرگ کلاسیک فارسی در قرن هفتم است، فاصله زیادی با کار خلاقه و سرودن داشته است. یا حتی در همین عصر کنونی افرادی مثل دکتر شهیدی یا دکتر فیاض ادیب بوده و از کار خلاقه شعر فاصله دارند اما گروه دیگری هم هستند که اول شاعرند و بعد به تحصیل گونه های مختلف ادبی می پردازند و می توان به دکتر خانلری اشاره کرد که پیش از اینکه شخصیتی آکادمیک باشد، یک شاعر بود، یا مثلااستاد شفیعی کدکنی یا دکتر مظاهرمصفا یا مهرداد اوستا و البته که قیصر امین پور هم از همین دست بود. این افراد ابتدا در شعر به فضاهای خلاقه رسیدند و بعد آن فضا را به دانشگاه بردند و شان شعری آنها به شان دانشگاهی شان، اهمیت بیشتری بخشید. «قیصر امین پور» کسی بود که توانست ذوق را با ادبیت درآمیزد. او و افراد دیگری که نام بردم، فضای رسمی و خشک دانشکده ادبیات را به سمت جذابیت های ذوقی و خلاقه بردند. البته در کنار قیصر امین پور، باید از دوست دیگرمان زنده یاد سیدحسن حسینی هم یاد کنم چرا که او نیز شاعری توانا و در عین حال یک چهره موفق و اثرگذار دانشگاهی بود. این شاعران، کسانی بودند که توانستند ذوقشان را به دانشگاه برده و در عین حال با تحصیل آکادمیک و تدریس، به ذوق شعری شان عمق ببخشند.