تغییر رژیم سیاسی در سال 1304 و بر آمدن پهلوی را می توان نقطه تاسیس دولت مدرن در ایران معاصر تلقی کرد. مشکل اساسی این دولت اما چنان که تحلیلگران به آن اشاره کرده اند، آمرانه بودن و تلفیق این دولت با نظامی گری بود. دولت پهلوی از دل نظامیان بر آمده بود و در راس آن رضا خان میرپنج سیاست ورزی قرار گرفته بود که نظامی بوده و مهم ترین تجربه های سیاسی اش را در مشق نظام فراگرفته است.

این تقارن ریاست سیاسی با فرماندهی نظامی در پهلوی اول بهترین نشانه آمرانگی تجدد در ایران نیز است. البته نباید از این غفلت کرد که بر آمدن رضا شاه در پایان سده سیزدهم هجری و پس از دست کم 10 سال «آشوب و اغما» در جامعه ایران