تنها خیابان یک شهرستان کوچک و دور افتاده. در ابتدای کوچه یی که روبه روی یک صحراست، خانه یی محقر در انتظار توست. خانه یی که انتظارش را می کشیدی تا «بودن» را به جای «داشتن» در آن تجربه کنی، و به جای «خود بودن»، «دیگری شدن» را در آن بیاموزی. از ماشین پیاده می شوی. برگه ها را برمی داری. خلاصه پرونده قتلی که به ده سال قبل بازمی گردد: قتلی بچگانه که از شدت سادگی و بیهودگی اش، شرم بر پیشانی زندگی نشسته است. خانه بسیار ساده یی است که با ظرافتی خاص به کمک وسایل تزیینی معمولی و ارزان قیمت آراسته شده: از سری بشقاب ها و چند دست لیوان شیشه یی طرح دار که در کمد چوبی کهنه یی با دقت و تقارنی غریب چیده شده بگیر تا ده ها مجسمه کوچک اطراف تلویزیون. از سلیقه حاج خانم که تعریف می کنی، می گوید: «چی کار کنم؟ خودمو این جوری سرگرم می کنم».