«ساعت 6 صبح مسجد باشید، صبحانه میل می کنیم و راه می افتیم...»

این جمله تکراری، سال های سال، شب تاسوعا و عاشورا بعد از سینه زنی مسجد توی گوشم می پیچید. همان شب هایی که میان جمعیت شور گرفته مسجد فاطمیه، مثل تخت چوب سبکی به اطراف پرت می شدم و اغلب هم یک بزرگ تری می آمد و دستم را می گرفت و مرا از میان جمعیت بیرون می کشید... جمعیتی که موج برداشته بود به چپ و راست... اصغرا گر ز عطش تشنه و بی تاب شدی به روی دست پدر خوب تو سیراب شدی... امشبی را شه دین در حرمش مهمان است، مکن ای صبح طلوع... البته من بیشتر «حسین حسین» را می گفتم و باقی را زیاد متوجه نمی شدم و بعد هم که کم کم نور به مسجد باز می گشت خیلی دنبال پیراهن مشکی ام می گشتم...