فرض کنید دارید در یک خیابان راه می روید و یک دفعه می بینید از بالای یک ساختمان در حال ساخت، یک نفر در ارتفاع پنجاه شصت متری روی داربست دارد این طرف و آن طرف می رود، به نظرم شما جای آن بنده خدا می ترسید اما اغلب، خود پیمانکاری که آن بنده خدا را وارد این کار کرده، اصلا نمی ترسد! شجاعت را می بینید؟!

حتما الان با خودتان می گویید که ساختمان سازی و برج سازی و قوانین حمایت از کارگران و ایمنی کار، چه ربطی به ستون «حوالی فرهنگ» دارد؟ حق با شماست! فرهنگ که ایمنی نمی خواهد هیچ وقت ایمن نبوده، خدا را شکر بالای داربست هم نمی رود، با برج سازها هم سر و کار ندارد اما... در گزینه دو، دچار اشتباه شدید شدید! فرهنگ که به طور مثالی بالای داربست نمی رود به طور واقعی بالای داربست می رود! فکر می کنید این نقاشی های دیواری بزرگ را، روبات آقای داوینچی روی دیوارهای تهران کشیده؟!

داور یوسفی، هنرمند نقاش و کاشیکاری که آثاری از او در شهر تهران کار شده، درباره مشکلات این کار گفته: «ابزارهایی که به عنوان داربست در نظر گرفته می شوند، مطمئن نیستند. من در کشورهای اروپایی دیده ام که برای خلق آثار دیواری در شهر، از ابزارهای مطمئن تری استفاده می کنند؛ مثلا در ارتفاع روی دیوار، مکانی را می سازند که هنرمند در آنجا قرار می گیرد و اثرش را اجرا می کند. وقتی هنرمند در داخل دیوار قرار می گیرد، خطری او را تهدید نمی کند، ولی در ایران، چنین چیزی وجود ندارد.» البته درست است که فرهنگ و هنر در طول تاریخ، دائم با خطر سقوط مواجه بوده اما دوستانی که می خواهند برای چشمنوازی شهرها، هنرمندان ما را روی داربست بفرستند، لطفا این هنرمندان را از سقوط آزاد [که البته «آزاد»ش خوب است اما سقوط اش نه!] معاف کنند!