سینمای ایران به فیلم پرفروش نیاز دارد؛ این واقعیت را نمی شود کتمان کرد. این چرخ سینما بدون روغنکاری نمی چرخد و در همه جای دنیا، حتی در هالیوود، وقتی می خواهند پول زیادی دربیاورند، روی آثاری سرمایه گذاری می کنند که متعلق به مخاطبان زیر 13 سال است چون اولا این دسته از مخاطبان، اگر جذب یک اثر شوند، به یک بار دیدنش اکتفا نمی کنند و ثانیا کل خانواده را به سینما می کشانند.

در سینمای ما سال هاست که جای خالی این نوع سینما احساس می شود در حالی که نخستین سینمای بومی و صاحب هویت ملی ما، همین سینمای کودک و نوجوان بوده و نخستین جشنواره سینمایی واقعا بین المللی ما هم، جشنواره فیلم کودک بوده که الان جشنواره اش موجود است اما فیلم اش موجود نیست!

«شهر موش ها2» فیلم فوق العاده ای نیست که هیچ، اگر بخواهیم مو را از ماست بیرون بکشیم و با همتاهای حتی اروپای شرقی اش مقایسه اش کنیم، فیلم زیر متوسطی است اما همین فیلم توانسته انبوهی از مخاطبان را راهی سالن هایی کند که صاحبان برخی از آنها، برای خالی نماندن سالن مجبور بودند پشه ها را هم با تعظیم وتکریم روی صندلی های خالی بنشانند! فروش اش هم که معرف حضورتان هست که رکوردشکن شده اما با یک گل بهار نمی شود. سینمای ما نیاز به یک جریان فیلمسازی دارد که این طور دست به دامن سیلاب های بهاری و تابستانی و پاییزی نشود! مهم نیست که چند وقت دیگر، انبوهی از عروسک های سخنگو پرده سفید سالن های نمایش را اشغال کنند، بنده و شما البته باید به عنوان منتقد به وظیفه خودمان عمل کنیم و سعی کنیم ذائقه مخاطبان و کیفیت این فیلم ها را ارتقا دهیم اما اول باید سینمایی باشد در این کشور، که بغل اش منتقد فیلمی باشد، یا نه؟!