احتمالا کمتر فیلمی در سال های اخیر مثل «شیار 143» نرگس آبیار، حتی پیش از اکران جشنواره ای اش نظر رسانه ها و افراد حقیقی و حقوقی را به خود جلب کرده است. در مواردی البته، فیلم هایی متعلق به فیلمسازی مشهور، خبرساز شده اما آبیار که نخستین فیلم بلندش «اشیاء از آنچه که در آینه می بینید به شما نزدیک ترند» در جشنواره سال 91، چندان مورد توجه حتی منتقدان «فیلم خاص پسند» قرار نگرفته بود، نمی توانست مشمول این قاعده بازی شود با این همه دو ماه مانده به جشنواره، در شبکه های اجتماعی، اندک اندک طرفداران فیلم شروع به تبلیغ کردند و وقتی در جشنواره 92 به نمایش درآمد، در سالن نمایش برج میلاد، بخش اعظم حاضران میخکوب شده بودند.

نمی خواهم وارد حوزه نقد فیلم شوم که جایش اینجا نیست اما استقبال مردم در روزهای نخست اکران این فیلم ثابت کرد که فیلم اگر با قصه درست و بازی درست و کارگردانی درست به میدان بیاید حتی اگر روایت خطی و آسان پسند هم نداشته باشد، مردم استقبال می کنند البته این فیلم قرار نیست به اندازه «مدرسه موش ها2» بفروشد اما مردم دوستش دارند چون نه شعار می دهد نه اداهای روشنفکری دارد و نه کارگردان منت سرشان می گذارد که بیشتر از آنها می فهمد. اصلی که آبیار در ساخت این فیلم مد نظر قرار داده، خودش یک پیشنهاد است برای سینمای ما. آبیار گفته: «فیلم های دفاع مقدسی ما همیشه به گونه ای ساخته شده اند که بیننده همیشه باید اطلاعاتی از قبل داشته باشد؛ اطلاعات فرامتنی که بتواند فیلم را درک کند اما فیلم شیار143 اطلاعاتی گام به گام به مخاطب می دهد و نقشه کامل تری در ارتباط با جنگ هشت ساله که بیننده خارجی می تواند به درکی از موضوع برسد. چرا که همه در جهان به نوعی به جنگ و اثرات آن مبتلابوده اند.» به گمانم این یک شروع خوب، برای دگردیسی سینمای ماست.