برادران داردن شبیه دوندگان دو ماراتن هستند: ابتدا به خاطر سهل و ممتنع بودن کاری که انجام می دهند و بعد، به دلیل مداومت داشتن در ارایه شکل و محتوایی از فیلمسازی که حدود 20 سال است بدون تغییر مانده. انگار قرار نیست چیزی در سینمای آنها تغییر کند. هنوز با همان ریتم آشنای نفس گرفته و یکنواخت که تبدیل به امضای شخصی شان شده فیلم می سازند. با قصه هایی تک خطی و لاغر که به شکل رادیکالی از مستند نمایی، آن طور که بلافاصله یادآور قوانین دگما 95 می شود، به تصویر در می آیند. قصه هایی خالی از هر حادثه قابل اعتنا یا حتی بدون پدیده های نرمال سینمایی مثل جنایت، انتقام یا سلحشوری. داستان در انطباق کامل با ریتم