ارکستر ملی ایران یکی از نوازندگان بزرگش را از دست داد. علیرضا خورشیدفر، نوازنده ای ممتاز بود. نه فقط نوازنده ای ممتاز که درواقع بهترین نوازنده کنترباس و هم بهترین استاد این ساز را از دست داد. او استاد بزرگی بود و شاگردان خوبی تربیت کرد که در ارکستر سمفونیک مشغول به کار بوده و هستند. خورشیدفر را از سال های دور، از قبل انقلاب، می شناختم. منتها همکاری صمیمانه و نزدیک ما از سریال «سربداران» محمدعلی نجفی شکل گرفت؛ سریالی که اوایل دهه60 ساخته شد و این آغازی برای همکاری های بعدی ما بود.

بعد از آن همکاری های دیگری در زمینه موسیقی فیلم داشتیم؛ از مجموعه تلویزیونی «امام علی» داوود میرباقری تا «روزی روزگاری» امرالله احمدجو؛ از روایت مرحوم کیهان رهگذر از «ابن سینا» تا «شهریار» کمال تبریزی و... او نوازنده ای بسیار توانا و در عین حال منضبط و خوش قول بود. در تمام مدت آشنایی مان از همکاری با ایشان خوشحال و راضی بودم. از سال1377 که در کنسرت ارکستر سمفونیک نوازنده کنترباس و سرگروه بودند یک ماه با هم همکاری داشتیم و بعد از اینکه ارکستر ملی تشکیل شد و بعد در ادامه در ارکستر «مهرنوازان» علیرضا خورشیدفر همچنان نوازنده کنترباس ما بود. همچنین اخیرا در گزینش نوازندگان ارکستر ملی در کنار من و دیگر دوستان بود. جایش بسیار خالی است او انسان محترم و عزیزی بود و فقدانش ضایعه ای جبران ناپذیر برای اهالی موسیقی در روزهایی است که همچنان در انتظار راه افتادن ارکسترها با وعده های دولتی هستیم. شاید یکی از دلایلی که ما این عزیزان را از دست می دهیم جفایی است که در حقشان می شود. تعطیلی ارکستر ملی و ارکستر سمفونیک به نوازندگان توانای ما صدمه روحی زده و می زند. فوت ایشان را به خانواده شان و دلسوزان موسیقی ایران تسلیت می گویم.