پیش از انقلاب، سریال «آتش بدون دود» را به کارگردانی نادر ابراهیمی کار می کردیم. سریالی که من در آن دستیار کارگردان و کارگردان دوم بودم و عظیم جوانروح، فیلمبردار. این سریال، به نوعی آموزش فیلمسازی برای من بود. سال ها بود با عظیم جوانروح رفاقت داشتم و دو سریال «قصه های مجید» و «سرنخ» را با هم کار کردیم. قطعا در طول این همه سال رفاقت و همکاری، خاطرات زیادی از او دارم. واقعیت تلخ این است که در هیاهوی اتفاقاتی که پیرامون مان می گذرد، همدیگر را فراموش کرده ایم و این مرگ خاموش و تدریجی، غم انگیز تر از اصل مرگ است. به گوشه خلوت خودمان خزیده ایم و در شرایط نابسامان و فشاری که روزبه روز بر ما بیشتر می شود، این تنهایی نیز بیشتر از قبل نمود می یابد. عظیم جوانروح بسیار پرانرژی بود و همیشه در هر کاری به سرعت به محور گروه تبدیل می شد.

روحیه پدرانه ای داشت که او را از دیگران متمایز می کرد. شخصیت پدرانه اش طی مدت طولانی ای که برای ساخت «قصه های مجید» در اصفهان سپری کردیم، برایم مشخص تر شد. او همیشه سرشار از ایده و انرژی بود.