منوچهر آتشی در مقدمه گزیده اشعارش که توسط نشر مروارید منتشر شده می نویسد: «... من در شعرهای سال های دهه 30 به بعد، روی دست هیچ کس نگاه نکرده ام. این مدعا نافی این واقعیت نیست که: من در عین حال از همه شاعران واقعی دیارم، چه گذشتگان و چه معاصران و چه - بعدها- شاعران بزرگ اروپا الهام گرفته ام». این ادعای آتشی فارغ از هرگونه ارزش داوری در باب شعرش، بسیار به حقیقت نزدیک است. آتشی شاعری است که در بخش عمده یی از کارنامه هنری خود تا حدود زیادی تجربه گراست. این تجربه گرایی را هم در حیطه مضمونی آثار او دیده می شود. اندیشه مستتر در شعر او در بدو امر راهی است برای احضار