شاید بتوان کارگردان ها را به دو گروه عمده تقسیم کرد: گروه اول کارگردان هایی هستند که دغدغه های فرهنگی دارند و از زبان سینما برای بیان این دغدغه ها کمک می گیرند و گروه دوم کارگردان هایی هستند که کارگردانی را صرفا حرفه یی می دانند مانند دیگر حرفه ها.

بی گمان زنده یاد علی حاتمی در گروه اول جای می گیرد، او در تک تک آثارش همواره کوشش می کرد تا با بهره گرفتن از عناصر فرهنگی و سنتی و استفاده بجا و شاعرانه از زبان فارسی، بخشی از هویت اصیل ایران را به تصویر بکشد. او تمام تلاشش را به کار می گرفت فیلم های ایرانی را بسازد برای همین نحو استفاده او از اشیا، زبان فارسی، نما ها و لوکیشین در خدمت این تلقی از فیلمسازی بود و این چارچوب را رعایت می کرد. به همین دلیل هم بود که فیلم های او به دل عموم مخاطب ها می نشست. سینمای علی حاتمی آن جذابیت های معمول سینما را نداشت، زیرا نوع خاص خودش را در سینما دنبال می کرد و یکی از دلایل اهمیت علی حاتمی هم همین موضوع است. فیلم های «صاحبقران» و «هزاردستان» به دل عموم مخاطب ها نشست و خیلی ها آن فیلم ها را دوست دارند و به یاد دارند. از طرفی فیلم «سوته دلان» نیز از فیلم های اثر گذار این هنرمند و سینماگر بود.

من هم فیلم «سوته دلان» علی حاتمی را از دیگر آثارش بیشتر دوست دارم. کارگردان در این روایت به نوعی نوستالژی و غم غربتی می پردازد و عموم مخاطب های ایرانی این نوع احساس را خوب می فهمند و با آن ارتباط برقرار می کنند. همواره در روزگار قدیم تر در محله هایی آدم های شیرین عقلی بودند و این آدم ها دوست داشتنی بودند، این موضوع نوستالژیک عواطف مخاطب ها را درگیر می کرد و می کند. از طرفی یکی از ویژگی ها جذاب این فیلم و برخی دیگر از آثار این هنرمند فقید، دیالوگ های آن است و هنوز هم بعد از گذشت سال ها دیالوگ هایی از فیلم «سوته دلان» در ذهن مخاطب ها مانده است. یادش گرامی. ٭کارگردان و نویسنده