هنر در انزوا پژمرده می شود و از میان می رود. هنر برای بقا و «زندگی» نیازمند تعامل است. تعاملی که در برخورد با مخاطب شکل می گیرد. هنر منزوی نه تنها می میرد که ممکن است راه بر خطا برود. هنر «تئاتر» نیز از این امر جدا نیست و نیازمند تعامل است. در همین راستا رسانه دیگری نیاز است تا به مثابه واسطه عامل و پلی میان مخاطب و هنرمند باشد و از این رو که تئاتر در ایران، هنری تقریبا دولتی است، نقش مسوولان سیاستگذار هنری نیز در پیگیری سازوکار تئاتر در یک دوران بی تاثیر نیست. طبیعی است که هنر تئاتر به دلیل جنس و ذات آنچه عرضه می دارد در نسبت با هنرهایی دیگر همچون سینما، مخاطبی محدودتر دارد. این نیز جزو ذات