در خیرخواهی و رهایی بخشی جنبش دانشجویی تردیدی ندارم. این جنبش اجتماعی از آغاز تکوین (دهه 1330 ه ش) تاکنون حول مفهوم «تغییر وضع موجود» سامان یافته و در مراحل مختلف تاریخی وفاداری خود را به این آرمان مرکزی نشان داده است: سال ها مبارزه و تلاش نه فقط برای دانشگاه، بلکه برای کلیت جامعه تا آن را گامی به سوی جلو، به سوی عدالت و آزادی سوق دهد. این خصلت تحول خواهی و بهبودجویی، جنبش دانشجویی را به حرکتی پیشرو تبدیل می کند و آن را در لحظه یی بین حال و آینده قرار می دهد. اما جنبش دانشجویی مانند تمام جنبش های رهایی بخش هر قدر هم که پیشرو و تحول خواه باشد، باز هم فرزند زمان خویش است و با وجود تمام تلاش ها