قبل از واردشدن به بحث احتمال موفقیت تیم ملی امید، باید اشاره ای به محمد خاکپور، مربی این تیم کرد. انتخاب خاکپور به عنوان سرمربی از دو جهت قابل بررسی است؛ اول زمان بازیگری او که در تیم ملی نقش مهمی داشت و در کنار توانایی های فنی، بازیکنی بااخلاق بوده که همیشه نظم را سرلوحه کارش قرار داده است. مورد دومی که باید به آن اشاره شود، بحث تجربه است که از این حیث، خاکپور را در زمره مربیان جوان قرار می دهد. البته این مورد یکی از نکات مثبت انتخاب خاکپور است. درواقع این مربی جوان انگیزه کارکردن و نتیجه گرفتن به همراه تیم ملی امید را دارد و در این راه همان نظمی که در دوران بازیگری داشته را به کار می گیرد و آینده ای روشن پیش رو دارد. نکته دیگری که در پرانتز باید ذکر شود، نتایجی است که او در دو برهه بسیار کوتاه به همراه تیم های لیگ کشورمان گرفته است. شاید با اشاره به همین مورد از نتایج بد خاکپور در عرصه مربیگری صحبت شود ولی موضوعاتی که باید مدنظر قرار دهیم این است که خاکپور از بد حادثه با دو تیم کار کرد که هردو، شرایط بحرانی را تجربه می کردند و شاید اگر او شناخت کافی نسبت به فوتبال ایران داشت، در هیچ کدام از این تیم ها قبول مسوولیت نمی کرد.

با این حال این مورد باید در همان پرانتز قرار بگیرد چون کارکردن در تیم ملی با شرایطی که یک باشگاه دارد متفاوت است و او فاکتورهای لازم برای موفقیت در این عرصه را دارد. در کنار این موضوع باید به مبحث اصلی که موفقیت خاکپور در گرو آن است اشاره کرد: هماهنگی سه نهاد. تجربه 38ساله نشان داده است که اگر قرار باشد تیم ملی امید موفق شود، باید بین سه نهاد فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، ارتباط تنگاتنگ و البته مثبتی وجود داشته باشد. به عبارت دیگر هماهنگی بین این سه مجموعه است که می تواند پالس های مثبتی به تیم ملی امید کشورمان بدهد و راه خاکپور و تیمش برای رسیدن به المپیک را هموار کند. موضوعی که نباید از آن غافل شد این است که این سه نهاد، رابطه صددرصدی مثبت نیاز دارند وگرنه، تجربه ثابت کرده که اگر یکی از این سه نهاد فوق حتی اگر تلاش 95درصدی هم کند اما دو نهاد دیگر همگامی لازم را نداشته باشند، احتمال رسیدن به موفقیت کاهش می یابد.