برخی واژه ها هستند در فارسی که صورتی غریب دارند و تلفظی آهنگین و شیرین. مثل همین کلنجار، که هم خودمان به کار می بریم، هم پدران مان. عقب تر اگر برویم، از آن واژه ها ست که پدران پدران مان هم به کار می برده اند. هرچند، در گویش تهرانی امروز می گوییم کلنجار به فتح کاف و لام، و آباء و اجدادمان می گفتند کلنجار به کسر کاف و لام یا حتا کالنجار. و هرچند، در برخی گویش ها از جمله در جنوب ایران، صورت دیگری از آن را استفاده می کنند و می گویند کرنجال. کمی این ورتر یا شاید هم آن ورتر به آن کلنجک یا کلنجک هم می گویند. همه ی این صورت ها یک معنا بیشتر ندارد: خرچنگ.