نخستین بار که پرویز کلانتری را در خانه یکی از دوستان دیدم، بسیار زود خاطرات کودکی ام زنده شدند. وقتی برای اولین گفت وگویمان به خانه او رفتم، خودش در را به رویم باز کرد. کلاه همیشگی را بر سر و لبخند همیشگی را بر لب داشت.

حرف ها را به زحمت می شنید و سمعکش را جا به جا و هربار با لبخندی، حرکت دستانش را جبران می کرد، اما نگاه تیزبینش بسیار بیشتر از زبانش سخن می گفت.

تمام تلاشش آن بود که عذاب وجدانی در مخاطب به وجود نیاورد. شروع گفت وگویمان با جمله ای آغاز شد که بارها در ذهنم، آرزو داشتم به او بگویم، جمله ای برای تاریخ، با کودکی ازدست رفته و گذشته هایی که دیگر هرگز بازگشتی به آنها ممکن نبود؛ گفتم: آقای کلانتری، می دانید من اولین بار کجا با شما آشنا شدم؟ با لبخند شادی پاسخ داد: نه متاسفانه.