از گذشته های دور انسان ها پیام های آموزشی را بیشتر از راه کلام، چه به صورت سخنرانی و چه به صورت نوشته، به دیگران رسانده اند. سپس انسان به کارکرد تصویر در آموزش توجه پیدا کرد و گرافیک ایستا (عکس ها و تصویرگری ها) با متن های آموزشی همراه شد. با گام نهادن گرافیک پویا (فیلم ها و پویانمایی ها) به عرصه آموزش، پیام های آموزشی به گیرایی و اثربخشی چشمگیری دست یافتند. گفته می شود سامانه شناختی انسان از دو کانال جداگانه برای بهره گیری از دانش برخوردار است: یکی کانال دیداری- تصویری برای پردازش تصویرهایی که دیده می شود و دیگری، کانال شنیداری-کلامی برای پردازش واژه هایی که شنیده می شود. این دو کانال محدودیت هایی برای نگهداری و بهره برداری از دانش دارند. آموزش معنادار هنگامی در فراگیران رخ می دهد که هر دو کانال آ نها درگیر شوند.