برای کسانی که ادبیات داستانی جدی ایران را دنبال کرده اند، نام «گلی ترقی» بار نوستالژیک غریبی دارد. در میان توفان هایی چون ادبیات متعهد اجتماعی، کنش های رادیکال فرمی و ساختاری، مالیخولیاهای زبان آوری و زبان بازی و اطوارها و مضامین روشنفکرنمایانه، «گلی ترقی» حدود نیم قرن است که در ادبیات ایران حضوری جدی دارد و کار خودش را می کند و حاضر بوده انگ آریستوکرات و نوستالژی نویس و خاطره پرداز را بپذیرد اما همچنان طوری بنویسد که می تواند و می خواهد. از این نظر «ترقی» یک نویسنده محافظه کار و قانع جلوه می کند که همیشه سعی داشته بی ادا بنویسد و اتکایش به تجربه های زیستی خود باشد و همین کیفیت موجب شده که امروز