خرم کسی که نخل وجودش ثمر دهد / «گنج شباب» در ره علم و هنر دهد / قدر بهار زندگی خویشتن بدان / تا در زمانه شاخه عمرت ثمر دهد

ابراهیم صهبا متخلص به صهبا (1377- 1291) روزنامه نگار و شاعر فرزند مهدی خان که یکی از مالکان منطقه مه ولات تربت حیدریه بود در سال 1291 خورشیدی در بعدازظهر روز یکشنبه چهارم بهمن ماه 1377 به علت بیماری قلبی درگذشت. صهبا شوخ طبع، بذله گو و شیرین زبان شاعری بداهه سرا در محافل و مجالس ادبی، به شایستگی و بایستگی بی مقدمه شعر می گفت و برای جمع می خواند. ابراهیم صهبا دوستان بسیاری داشت که هر یک برای دیگری شعرهایی سروده اند و اخوانیات زیادی از قلم او یا از قلم دوستانش خطاب به او به یادگار مانده است. او عقیده داشت که شاعران باید از خشکی کلام و برودت سخن اجتناب ورزند و دامن ذوق سلیم و اندیشه لطیف را از دست ندهند و می گفت شاعر باید شاعر زمان خود باشد و نه شاعر گذشته و آینده. کتاب های ابراهیم صهبا عبارتند از: دفتر صهبا، ساغر صهبا، خوشا شیراز، از خاک تا افلاک و از افلاک تا خاک، یادی از استاد فرزانه شادروان علامه سید محمد فرزان، ندای انسانی شاعران ایران و ناله ابر ویرانه های زلزله خراسان، شعله های فروزان مهر، شاعر مشهور گمنام حکیم لاادری، دو نمایشنامه انسانی فرهنگی (نیک نهاد - عبرت روزگار)، یادی از شاعرعالیقدر استاد محمود فرخ خراسانی، مرگ فرزند(یادنامه به مناسبت سومین سالگرد درگذشت دختر عزیز جوانم)

موازی خیابان آزادی شهر تهران، حد فاصل خیابان دکتر محمد قریب و خیابان اسکندر شمالی در دوران حیات شاعر خیابان یک طرفه ای (از شرق به غرب) به نام ابراهیم صهبا نامگذاری شد. حال آن خیابان فقط به نام صهبا شناخته می شود بی آنکه ساکنان محل بدانند زمانی شاعری در محله شان سکونت داشته است.

پژوهشگر و مستندساز