در قانون استخدام کشوری که در سال1301 به تصویب رسید، شرط جنسیت در استخدام مطرح نشده بود؛ یعنی زنان و مردان در شرایط یکسانی می توانستند در اداره های دولتی به کار مشغول شوند، اما به دلیل عدم گسترش نظام دولتی و حضور فعال بخش خصوصی در بازار کار و همچنین فرصت های بسیار محدود برای آموزش زنان، در نخستین سرشماری رسمی کشور در سال1335؛ تعداد زنان فعال اقتصادی (جمع شاغل و بیکار) حدود 576هزارنفر گزارش شد که سهمی نزدیک به 10درصد از کل جمعیت فعال کشور بود. به تازگی وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی که متولی مساله اشتغال و بیکاری کشور است، همایشی درباره زنان در فرآیند توسعه برگزار کرده که از عالی ترین مقام این وزارتخانه نقل شده که فرموده اند: «ساختار های اجتماعی - اقتصادی کشور برای اشتغال زنان آماده نیست. (نقل به مضمون)». به یقین آنهایی که در مسند تصمیم گیری ها نشسته اند بهتر می دانند، وضع چگونه است، اما من به عنوان یک شهروند مونث در شگفتم که با گذشت حدود یک قرن از تصویب قانون استخدام کشوری بدون تبعیض جنسیتی، ثبت نام تقریبا برابر دختران و پسران در مدارس-به برکت توجه به آموزش در دوره بعد از پیروزی انقلاب اسلامی- و گسترش آموزش عالی و ورود تحسین برانگیز دختران به دانشگاه ها –در حد 62درصد- چگونه است.

آیا 60سال برای فراهم کردن این ساختار یا دست کم 35سال اخیر برای ارتقای سهم 10درصدی زنان فعال اقتصادی از سال1335 تا 1390 کافی نبوده؟ چندده سال دیگر دختران جوان ما باید مدارج تحصیلی را طی کنند و خانواده ها دخترانشان را با طیب خاطر به مدارس و دانشگاه ها بفرستند و هزینه های مادی و غیرمادی آن را بپردازند؟ آیا برای آماده سازی این ساختار نیم قرن کافی نیست و اگر نیست مسوول آن چه کسی است؟