هفت سال از مرگ ناگهانی «بورقانی» که «احمد آل قلم» بود با شتاب گذشت اما هنوز همه آنان که با او زیسته بودند با دشواری می توانند نبود او را باور کنند. انگار، همچنان باشتاب و بی پیرایه به هرجایی که نشانی از خدمت است، سر می زند و با طنز و لبخند و جدیت و پشتکار باری برمی دارد و راهی می گشاید. «بورقانی خبرنگار»، «بورقانی دولتمرد» و «بورقانی سیاستمدار» یک جلوه بیشتر نداشت: باید به آزادی عشق ورزید، به مردم وفا کرد و در برابر هر جفایی هرگز نرنجید. «بورقانی» را، بی گزافه، معمار مطبوعات عصر اطلاعات نام دادند، که بیش وپیش از هر کار دیگر به قوت و قدرت نهادهای مدنی در عرصه روزنامه نگاری، احترام گذاشت و داوری در کار مطبوعات و قوت و ضعف آن را به اهل قلم سپرد. نمی توان کار سترگ او را در سپردن کار برگزاری جشنواره ها و نمایشگاه ها به روزنامه نگاران و نویسندگان از یاد برد. کاری که اگر دوام وقوام می گرفت به روزنامه نگاری در ایران رمق و رونقی شایسته تاریخ بلند و پرفرازوفرود آن می داد. عمرش کوتاه بود اما دامنه اندیشه و خدمتش بلند. نام نیکش هنوز زنده مان می دارد و هرروز، از نظام آباد که در آن به خوشنامی زیست به «جامعه مدنی» که دغدغه همیشه اش بود، همچنان می دود. احمد آل قلم، جوانمرد عالم مطبوعات نیز بود و جوانمردان هیچ گاه از یاد نمی روند.