عرفان از ریشه عرف به معنای «شناخت» است، اما شناخت در جهان بینی عرفانی دلالت بر تجربه ای خاص دارد که حاصل رابطه بی میانجی و مستقیم میان انسان و خداست. عرفان در اصطلاح به ادراک خاصی اطلاق می شود که از راه متمرکزکردن توجه به باطن نفس به دست می آید، اما نه از راه تجربه حسی یا از راه تحلیل عقلی. در جریان این سیر و سلوک معمولامکاشفاتی حاصل می شود که شبیه رویاست و گاهی عینا از وقایع گذشته یا حال و آینده حکایت می کند و گاهی نیازمند تعبیر است. بی واسطه بودن این تجربه روشن کننده خط تمایز عرفان و فلسفه در تاریخ تفکر است. عرفان نوعی روش برای دستیابی به حقیقت است که بر این فرض بناشده که عقل و حواس پنجگانه