انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، نقطه عطف تاریخی و سرآغاز دوران جدیدی در جهان اسلام و منطقه خاورمیانه محسوب می شود. این انقلاب پایان دوران فرودستی و تحقیر شرق و دنیای اسلام در برابر استعمار و سلطه گری غرب و شرق و شروع بیداری، خودباوری و بازگشت به خویشتن اسلامی مسلمانان بود.

تا پیش از انقلاب اسلامی ایران، غرب معیار و ارزش های خود را جهان شمول و جهانی شده می دانست و هیچ نیروی مخالفی را در برابر خود نمی دید.

در دوران سی وشش ساله که از عمر این انقلاب می گذرد، نه تنها همه تلاش های غرب و هم پیمانان منطقه ای آنها برای شکست یا تغییر ماهیت و رفتار انقلاب و نظام برخاسته از آن در ایران، بی نتیجه ماند، بلکه علاوه بر تثبیت و نهادینه شدن آن در داخل کشور، آثار آن به خارج از مرزها کشیده شد و صدور انقلاب به معنای واقعی، یعنی صدور مبنای فکری آن به واقعیت پیوسته است.